/124/ posset, sed incerta et mutabilis, quod divinae
repugnat perfectioni. At quaecunque futura
sunt, a Deo cognoscuntur, si cadunt sub ipsius
providentia. Omnia ergo futura de necessitate
evenient et per consequens non ex libera
nostra voluntate.
EXERCITATIO XXI
Adversus Ciceronem probat Dei
providentiam.
«Contra verbosum noli contendere verbis»,
Cato, Romanae oraculum sapientiae,
pronunciavit; quare, non orationis fuco
sed rationis certissimo argumento, Ciceronis
contumaciam perstringam. Quaeroque ab
ipso an Dei abneget providentiam quia
Deum credat esse nullum; an hunc confiteatur,
ipsius tamen regimen in haec inferiora nullum
esse dicere non vereatur; an utrumque
admittat, hominem vero solum a divina
exemptum putet tutela. Si primum asserit,
quod verisimilius est quandoquidem in libris
De natura deorum et in tota sua philosophia,
ridicula illa quidem, adversus Epicurum
disputat, perabsurdum esse probans
Deum concedere, ipsius vero providentiae
confessionem recusare, cum ergo ipsemet in
Indice
|
Pagine introduttive |
|
EXERCITATIONES |